امام علی علیه السلام
کرامات امام علی علیه السلامامام علی علیه السلام
کرامات امام علی علیه السلامعابدترین مردم
ابن ابی الحدید گوید: او عابدترین مردم بود و بیش از همه نماز و روزه میگزارد و مردم نماز شب و ملازمت و آداب وردخوانی و خواندن نافله ها را از او آموختند. چه پنداری درباره مردی که در کار مراقبت از ذکر و اوراد خود به جایی رسید که در آن شب بسیار سرد در جنگ صفین زیراندازی برایش گستردند و در حالی که تیرها در برابرش به زمین مینشست و از راست و چپ بر بیخ گوش او می گذشت به نماز مشغول شد و هراسی به خود راه نمی داد و برنخاست تا از کار عبادت آسوده گشت؟! و چه پنداری درباره مردی که پیشانی مبارکش از سجده های دراز، مانند زانوی شتر پینه بسته بود؟! و هرگاه در دعاها و مناجاتهای او ژرف بنگری و بر مضامین آن مبنی بر تعظیم و بزرگداشت خدای سبحان و خضوع در برابر هیبت او و خشوع در برابر عزت او و تواضع و فروتنی و رام بودن در برابر خداوند آگاه شوی، میزان اخلاص حضرتش را خواهی شناخت و میفهمی که این دعاها و رازها از کدامین دل برخاسته و بر کدامین زبان روان گشته است.
علامه مجلسی رحمة الله از حبه عرنی روایت کرده که می گفت: در این بین که من
و نوف در حیاط قصر حکومتی خوابیده بودیم ناگاه متوجه شدیم که امیرمؤمنان
علیه السلام در آخر شب بیرون آمده، مانند شیدازدگان دست بر دیوار نهاده و
این آیات را میخواند:
«ان فی خلق السموات والارض...،» [2] و مانند کسی که عقل از سرش پریده راه
میرفت، و به من فرمود: ای حبه، خوابی یا بیدار؟ گفتم: بیدارم؛ شما که چنین
کنید پس ما باید چه کنیم؟ حضرت دیده فرو بست و گریست، سپس فرمود: ای حبه!
خدا را جایگاهی است و ما را نیز در پیشگاه خدا جایگاهی، چیزی از اعمال ما
بر او پوشیده نیست. ای حبه! خداوند به من و تو از رگ گردن نزدیکتر است. ای
حبه! هیچ چیز، من و تو را از خدا پوشیده نمی دارد.
سپس فرمود: ای نوف، خوابی یا بیدار؟ گفت: نه ای امیر مؤمنان، خواب نیستم،
شما امشب مرا بسیار گریاندی! فرمود: ای نوف، اگر امشب از خوف خدای متعال
بسی گریستی، فردای قیامت در پیشگاه خداوند دیده ات روشن خواهد بود. ای نوف!
قطره اشکی از چشم مردی از خوف خدا نریزد جز آنکه دریاهایی از آتش دوزخ را
خاموش می سازد. ای نوف! هیچ مردی نزد خداوند بزرگتر نیست از مردی که از بیم
خدا بگرید و در راه خدا دوستی و دشمنی کند. ای نوف! هر کس در راه خدا
دوستی کند و چیزی را بر دوستی او ترجیح ندهد، و هر که در راه خدا دشمنی کند
و منفعتی از این راه برای خود نجوید. اینجاست که اگر چنین باشید حقایق
ایمان را به کمال دریافته اید.
آن گاه آن دو را پند و اندرز داد و در پایان فرمود: از خدا پروا داشته
باشید که من شما را هشدار دادم. سپس به راه افتاد و در راه میگفت:
«کاش می دانستم که آیا در هنگام غفلت من نگاه لطف از من بر می داری یا به
من می نگری؟ کاش می دانستم که حال من در خواب های دراز و اندکی سپاس از
نعمتهایت چگونه است»؟ به خدا سوگند در همین حال بود تا سپیده صبح دمید...
[3] .
نوف در وصف حضرتش به معاویه گفت: در هیچ شبی بستری برای او نگستردند، و
هرگز در کاسه بزرگ (یا در وقت نیمروز) غذا نخورد. [4] و [5] .
پی نوشت ها:
[1] شرح نهجالبلاغه27:1.
[2] سوره آل عمران:190 به بعد.
[3] بحارالانوار22:41.
[4] همان:23.
[5] نقل از امام علی ابن ابیطالب علیهالسلام، ص753-751.
منبع: http://www.ashoora.ir