ادامه مطلب ...
مادر وی فاطمه، دختر اسد فرزند هاشم است که جزء نخستین زنانی شمرده می شود که به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ایمان آورد و پیش از بعثت از آیین ابراهیم پیروی می کرد. همین فاطمه زنی است که سخت مورد احترام پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بوده است.
پدر این طفل، عمران معروف به ابوطالب، حامی بزرگوار رسول خدا صلی الله علیه و آله بود.
فقد تواترت الاخبار ان فاطمة بنت أسد ولدت أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب کرم الله وجهه فی جوف الکعبة.
روایات متواتری است که فاطمه بنت اسد، حضرت علی (علیه السلام) را در درون کعبه به دنیا آورده است.
المستدرک , حاکم نیشابوری , ج3 , ص483 ذیل ترجمه حکیم بن حزام .
روایت متواتر، از دیدگاه اهل سنت، به منزله قرآن است. یعنی اگر کسی روایت متواتر را انکار کند، گویا آیه ای از آیات قرآن را انکار کرده است.
این سخن از یک شخصیت برجسته اهل سنت است به نام حاکم نیشابوری که ذهبی در حق او می گوید:امام المحدثین؛ پیشوای محدثین است.
تذکره الحفاظ ذهبی، ج3، ص1093
ابوالفداء که از شخصیت های رجال شناس اهل سنت است،درباره حاکم نیشابوری می گوید:امام اهل الحدیث فی عصره ؛حاکم نیشابوری، پیشوای اهل حدیث در عصر خویش بوده است.
المختصر فی احوال البشر، حوادث 405
خیر الدین زرکلی، که از بزرگان وهابی است، در کتاب الاعلام، ج6، 227 در شرح حال حاکم نیشابوری می گوید:
من اکابر حفاظ الحدیث و هو اعلم الناس بصحیح الحدیث و تنجیزه عن سقیمه.
از بزرگترین حافظان حدیث است. عالم ترین انسان ها است به حدیث است و حدیث ناصحیح است.
طبقات الشافعیه سبکی، ج4، ص155 - وفیات الاعیان ابن خلکان، ج3، ص408 - شرح مواهب اللدنیه زرقانی ، ج1، ص302 - جامع الاصول ابن اثیر، ج1، ص92
ادامه مطلب ...
اسراف عبارت است از درگذشتن از اندازه و رعایت نکردن اعتدال در کارها. هر هدفی با صرف زمان مشخص و مقدار خاصی از توان و امکانات تحقق پیدا می کند که تجاوز کردن از آن را اسراف می گویند. نیازهای اقتصادی حقیقی انسان نیز اندازه مشخصی دارد که از آن در روایات با تعبیر «حدّ کفاف» یاد می شود که تعدّی از آن اسراف است. علی علیه السلام در این باره تعابیر مختلفی دارند و از جمله می فرمایند: «هرچیز که از حدّ میانه روی بگذرد اسراف است» و در روایت دیگر می فرمایند: «بیشتر از حدّ کفاف مصرف کردن اسراف است».
ادامه مطلب ...
ماه رجب، آغاز پرفضیلت ترین سه ماه سال است(رجب، شعبان و رمضان) که هر سه ماه از مقام والایی در میان دیگر ماه های سال برخوردارند. گو این که این ماه، حتی در جاهلیت نیز مورد احترام زیادی بوده و آن را حرام می نامیدند زیرا جنگ و کارزار را نیز در این ماه ناروا وممنوع می دانستند. و چون به احترام ماه رجب، تمام سلاح ها بر زمین گذاشته می شد،آن را «اصم » نیز نام گذاری کرده اند.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله در فضیلت این ماه چنین می فرماید: «الا ان رجب شهر الله الاصم و هو شهر عظیم و انما سمی الاصم لانه لایقارنه شهر من الشهورحرمه و فضلا عند الله تبارک و تعالی ».
«الا ان رجب و شعبان شهرای و رمضان شهر امتی ».
«الا و من صام من رجب یوما ایمانا و احتسابا استوجب رضوان الله الاکبر واطفی صومه فی ذلک الیوم غضب الله ».
ای مردم بدانید که ماه رجب ماه «اصم » خداوند است و همانا ماهی است بس عظیم و بزرگ و علت نام گذاری این ماه به «اصم » این است که هیچ ماهی از ماه های سال از نظر فضیلت و حرمت نزد خدای تبارک و تعالی، به آن نمی رسد.
هان! ماه رجب و ماه شعبان دو ماه من اند و ماه رمضان ماه امتم.
هان! هر که یک روز از ماه رجب را با ایمان و برای رضای خدا روزه بدارد، به نعمت رضوان بزرگ الهی نایل آید، و روزه اش در آن روز خشم خداوند را فرو می نشاند.
هر یک از مکاتب فکری و اعتقادی با توجّه به جهان بینی خاصّی که دارند برای عدالت مفهوم و معنای ویژه ای ذکر می کنند. در دیدگاه اسلام مفهوم عدالت گستره ای وسیع دارد از بررسی مجموعه سخنان حضرت علی علیه السلام حداقل برای عدالت سه مفهوم برداشت می شود: عدالت گاهی در سخنان علی علیه السلام به معنای مساوات و رفع تبعیض، و گاه به معنی رعایت حقوق به کار رفته است. در بخشی دیگر از روایاتْ آن حضرت عدالت را در معنای وضع بایسته و رعایت شایستگی ها به کار برده اند. استاد مطهری با توجّه به این روایات در تعریف عدالت می نویسند: «عدالت عبارت است از این که آن استحقاق و آن حقّی که بشر به موجب خلقت خودش و به موجب کار و فعالیّتش به دست آورده است به او داده شود. بنابراین عدالت نقطه مقابل ظلم و تبعیض است».
آن شب زنده داران و مردان الهی و عارفان و سالکان شب زنده دار، این راز و نیاز شبانه و عبادت عارفانه را، از امام العارفین، امیرالمؤمنان حضرت علی علیه السلام الهام گرفته اند؛ از آنجا که امام درباره این گونه انسان های تشنه عبادت و بندگی می فرماید:
«خوشبخت و سعادتمند آنکه فرائض پروردگار خویش را انجام دهد، رنج ها را مانند سنگ آسیا خرد کند، شب هنگام از خواب دوری گزیند، آنگاه که سپاه خواب حمله می آورد زمین را فرش و دست خود را بالش قرار می دهد!
در زمره گروهی که بیم روز بازگشت، خواب از چشمان شان ربوده و پهلوهاشان، جا خالی کرده است و لب هایشان به ذکر پروردگارشان در زمزمه است، ابرهای گناهان بر اثر استغفار مُدام آنان برطرف شده است، آنانند حزب خدا، همانا تنها آنان رستگارانند».(1)