اولین مظلوم تاریخ اسلام

امام علی (ع) با این جلالت قدر و با این که انبوهی از انسانها در سراسر تاریخ، خود را پیرو، و احیانا فدایی او می دانسته اند، تنهاترین انسان مظلوم تاریخ در میان دشمنان، که نزد بسیاری از دوستان نیز البته بود، و البته که این تنهایی، خود نشانه ای از والایی شخصیت مولا است.

علی تنهاست؛ چون از زمان خود بزرگ تر بود. نه تنها در کالبد تنگ زمانه ای که در آن می زیست نمی گنجید، بلکه جامه تاریخ با همه پهنا و ژرفایش بر اندام جان علی، تنگ است.

علی پیشوای «مدینه فاضله » انسانیت است و نمونه انسان خوب، آنگونه که باید چنین جامعه ای هنوز پدید نیامده است و تک انسان های والامنش بزرگ، به غایت اندک بوده و زندگی طبیعی علی، گرچه در گذشته جریان داشته است، ولی تجلی گاه شخصیت او، آینده ای است که آدمی با آن فاصله زیادی دارد و مگر نه این که به باور شیعیان علی - و بسیاری از غیرشیعیان - جامعه داد بنیاد فضیلت محور، «آخر زمان » و با سالاری پور همانند علی (ع) استقرار خواهد یافت، و انسان فاضل، در آن جامعه برتر است که بیش از همیشه امکان ساختن شخصیت خود برابر نمونه شخصیت علی (ع) را خواهد یافت، و علی که متعلق به آینده بشریت است، تا برآمدن آفتاب آن روزگاران، همواره مظلوم و تنها خواهد ماند...

 

صداقت و راستی امام علی علیه السلام

صداقت و راستی از خصوصیات عالی اخلاق انسانی است که در آموزه های اسلامی از زمینه های اساسی ارجمندی و نیک بختی انسان شناخته شده است. پیشوای صادقان و مولای متقیّان، صداقت را ارجمندترین و والاترین صفت،⁽²⁾ معرّفی کرده و از راستگویی به عنوان اساس هر نوع اصلاحِ فردی و اجتماعی نام برده است:

اَلصِّدْقُ صَلاحُ کُلِّ شَیْ ءٍ.⁽³⁾

راستگویی مایه صلاح هرچیز است.

در مقابل، کذب و دروغگویی را ریشه همه فسادها و سرچشمه همه تباهی ها دانسته است:

اَلْکِذْبُ فَسادُ کُلِّ شَیْ ءٍ.⁽⁴⁾

دروغگویی موجب تباهی هر چیز است.