حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) به عیادت علاء بن زیاد حارثى تشریف برد. وقتى که وسعت خانه او را مشاهده نمود. فرمود:
تو خانه به این وسیعى در دنیا براى چه مى خواهى با آنکه احتیاجات به این
خانه در آخرت بیشتر است. اگر بخواهى در آخرت نیز به خانه وسیعى برسى در
اینجا مهمان نوازى کن . صله رحم بجا آور و اداء حقوق بنما.
علاءعرض کرد از برادرم عاصم بن زیاد شاکى هستم. فرمود: چه شکایت دارى؟ عرض کرد از دنیا کناره گیرى نموده. آنجناب امر نمود او را بیاورند. عاصم شرفیاب شد. فرمود:
اى دشمن نفس خود شیطان گمراهت نموده. بر خانواده و اولادت رحم نمى کنى؟
خیال مى کنى خداوند طیبات و چیزهاى حلال را که براى شما مباح کرده بدش مى
آید از آنها استفاده کنى. در نظر خدا از این اندیشه خوار و پست تر هستى.
عاصم گفت پس چرا شما لباس خشن مى پوشى و غذاى ساده و غیر لذیذ مى خورى. فرمود من
مثل تو نیستم. خدا بر پیشوایان حقیقى لازم نموده خودشان را شبیه تنگدستان
قرار دهند تا فقر و تنگدستى براى فقراء دشوار نباشد و بدین وسیله تسلى
یابند.(1)
در این روایت چنانچه ملاحظه مى فرمائید
على (علیه السلام ) در عین حال که علاء را متوجه آخرت مى نماید و وسعت خانه
را در صورتى که انفاق ننماید برایش عیب مى داند، برادرش عاصم را به
استفاده کردن از نعمتهاى دنیا دستور مى دهد تا حد وسط و میانه روى بوجود
آید و غرض از دنیا و آخرت حاصل شود.
1- بحارالانوار، ج پانزدهم ، قسمت دوم ، ص 53.